Cukrzyca kobiety ciężarnej

Kobieta ciężarna powinna pamiętać o regularnym kontrolowaniu poziomu glukozy we krwi. Przypadłość określana mianem cukrzycy ciążowej może stać się dużym zagrożeniem dla matki oraz dziecka. Chociaż wiemy doskonale, że ciąża to nie choroba, to niestety, niektóre zmiany ciążowe w organizmie kobiety mogą wywoływać nieprzyjemne choroby.

Przykładem jest cukrzyca występująca w trakcie ciąży u zdrowych do tej pory kobiet. Około kilku procent spośród populacji kobiet w ciąży choruje na cukrzycę ciężarnych (GDM, gestational diabetes mellitus).

Cukrzyca ciążowa jest nietolerancją glukozy, określanej medycznie hiperglikemią. Jest to nietolerancją węglowodanów przez organizm kobiety, którą zdiagnozowano w trakcie trwania ciąży. Przyczyną cukrzycy ciężarnych są zmiany gospodarki hormonalnej podczas trwania ciąży. Estrogeny, progesteron, hormon wzrostu i prolaktyna mogą być odpowiedzialne za pojawienie się insulinooporności. Hormony te charakteryzuje działanie antagonistyczne w stosunku do insuliny, a ich stężenie w organizmie kobiety ciężarnej sporo wzrasta.

Cukrzyca ciężarnych jest zagrożeniem dla płodu. Może być przyczyną przedwczesnych porodów, wielowodzia, a w najbardziej tragicznym rozwoju choroba może powodować poronienia i ciąże obumarłe.

Cukrzyca ciężarnych jest też groźna dla zdrowia przyszłej mamy. Część kobiet ze zdiagnozowaną cukrzycą ciążową prawdopodobnie zapadnie w ciągu kilkunastu lat na cukrzycę typu 2. Choroba jest też odpowiedzialna za nadciśnienie tętnicze matki i nawracające zakażenie dróg moczowych, pochwy i sromu, z dalszymi powikłaniami.

Kobiety ciężarne należy diagnozować zaraz po rozpoznaniu ciąży, żeby zapobiec skutkom cukrzycy ciążowej. Wstępne określenie stężenia glukozy na czczo powinno odbyć się na początku ciąży, w czasie pierwszej wizyty u ginekologa. Służy ono do określenia wymogów diagnostyki i leczenia w kierunku hiperglikemii ciążowej.

Jeśli specjalista medyczny rozpozna cukrzycę ciążową, przyszła mama powinna odwiedzić lekarza diabetologa lub poradnię dla kobiet z cukrzycą w ciąży. Leczenie cukrzycy ciążowej opiera się przede wszystkim na specjalistycznej diecie oraz na regularnej aktywności fizycznej.

Od specjalistów medycznych przyszła mama z cukrzycą uzyska szczegółowe informacje dotyczące diety, sposobów domowego kontrolowania poziomu cukru przy użyciu glukometru i receptę na paski do tego urządzenia. Kontrola glikemii przez kobietę ciężarną powinna być stosowana regularnie i to przynajmniej cztery razy w ciągu jednej doby.

Dieta podczas cukrzycy ciążowej przypomina normalną dietę cukrzycową. Posiłki powinny posiadać odpowiedni skład węglowodanów, białka i tłuszczu oraz utrzymywać się w granicach 2300 a 2500 kcal dziennie. Białko w codziennej diecie nie może być spożywane w większej ilości niż 1,5–2 g/1 kg masy ciała. Przy cukrzycy ciążowej rekomendowana bywa dieta bogatoresztkowa. Składniki resztkowe – które powstrzymują nadmierne wchłanianie glukozy - odnajdziemy w jarzynach, owocach oraz produktach zbożowych.

Brak pozytywnych efektów diety, czyli brak pojawienia się normoglikemii może prowadzić do insulinoterapii. Zastrzykami podawane są krótko działające insuliny ludzkie, analogi insuliny szybko działające lub insuliny ludzkie o przedłużonym efekcie działania. Podczas ciąży przeciwwskazane jest zażywanie leków doustnych, które obniżają stężenie glukozy we krwi, ale też mogą być niebezpieczne dla prawidłowego rozwoju płodu w łonie matki zażywającej takie leki.

Źródło informacji: Znana Położna

Aktywność seksualna po porodzie

Zaleca się rozpoczęcie współżycia po porodzie dopiero po kontrolnej wizycie u ginekologa, czyli w szóstym tygodniu połogu. Po porodzie w organizmie kobiety następuje spadek estrogenów, które podczas ciąży utrzymywały się na wysokim poziomie. W związku z tym dochodzi do uczucia suchości w pochwie, doprowadzając do odczuwania bólu, pieczenia, a w konsekwencji do zmniejszenia libido. Jest to bardzo często jedynie problem z lubrykacją.

To lubrykacja jest fizjologiczną odpowiedzią pobudzonego organizmu kobiety. To zjawisko nawilżenia ścian pochwy płynem o charakterze przesiękowym, który ma ułatwić penetrację członka. Lubrykacja nie jest warunkiem niezbędnym do odbycia stosunku, jednak na ogół znacznie go ułatwia.

Negatywnie na naturalne nawilżenie wpływa spadek estrogenów, ale również wzrost prolaktyny. Jest to hormon stymulujący wytwarzanie mleka matki oraz korzystanie z antykoncepcji hormonalnej. Częstą przyczyną zaburzeń lubrykacji jest nieadekwatny stopień podniecenia seksualnego.

Na rynku dostępnych jest wiele lubrykantów, czyli środków nawilżających okolice intymne. Lubrykanty zastępują naturalny śluz występujący podczas podniecenia. Z żeli nawilżających korzysta się najczęściej tuż przed współżyciem lub w trakcie, w zależności od potrzeb pary.

W skład większości lubrykantów wchodzą przede wszystkim woda i gliceryna. Gliceryna tymczasowo nawilża okolice intymne. Jest gęsta i nie wysycha aż tak szybko. Niestety, przy długotrwałym stosowaniu wpływa niszcząco na florę bakteryjną i wysusza nabłonek pochwy, a także może wywołać reakcję alergiczną. Działanie lubrykantu jest tylko doraźne.